Latarnia morska w Świnoujściu

Nim ją wybudowano funkcje znaku świetlnego pełniły mniej zaawansowane technicznie budowle, a nawet ogniska palone na wysokich wydmach Chorzelina – osady, którą założono wokół pierwszego świnoujskiego basenu portowego funkcjonującego do dziś po prawej stronie Świny. Budowę najwyższej w Polsce latarni rozpoczęto w 1854 roku. Aby zapewniała bezpieczne warunki żeglugi, wybrano miejsce jak najbliżej toru wodnego. Fundamenty posadowiono na wbitych w grunt palach, by zapewnić odpowiednią stabilność całej konstrukcji. Światło latarni rozpalono po raz pierwszy 1 grudnia 1857 roku. Wówczas jeszcze za źródło światła służyła potężna lampa składająca się z czterech grubych knotów, zasilana olejem rzepakowym. Strumień światła kierunkowała natomiast soczewka Fresnela. W ten sposób światło latarni widziane było z odległości ponad 20 mil morskich.

Wieżę latarni osadzono w dwukondygnacyjnym budynku, który pełnił funkcje mieszkalne dla latarników i ich rodzin. Sama wieża miała przekrój ośmiokątny, który okazał się mało trafionym pomysłem. Dodatkowo jako pokrycia użyto cegły licówki o marnej jakości. W krótkim czasie okazało się, że latarnia silnie niszczeje w wyniku działania warunków atmosferycznych. Pierwsze prace remontowe przeprowadzono już kilka lat po jej uruchomieniu. Gruntowna przebudowa miała natomiast miejsce w latach 1902-1903. Zmieniono wówczas pokrycie lica budowli i zmieniono jej kształt na cylindryczny. Przez kolejne blisko 100 lat latarnia przetrwała dwie wojny światowe i budowę pobliskiego portu. Wszystko to jednak silnie wpłynęło na jej stan techniczny. Dopiero w 1997 roku przeprowadzono ekspertyzy, które miały być wstępem do kompletnej rewitalizacji. Ostatecznie, po raz kolejny, latarnię oddano do użytku w 2000 roku. Zakres prac jakie wykonano zdecydowanie przewyższył ten z początku XIX wieku.

Obecnie jest to niewątpliwa atrakcja turystyczna, prawdziwa ozdoba miasta, ale również w pełni funkcjonalny znak nawigacyjny, który wciąż zapewnia bezpieczną żeglugę w tej części Bałtyku.